Sevcan Deniz – Yedi

Yaprak ayracıma varıp kaldığım yerden okumaya başlıyorum.
Kalp atışlarım hızlanıyor. Ve Leyla cümlelerin arasından çıkıp beliriyor karşımda.
Ne diyeceğimi bilemiyorum. Nutkum tutuluyor. İçimden mi dışımdan mı sesleniyorum,
neden diyorum Leyla, neden? Gülümsüyor sadece Leyla.
Gülümsedikçe gözlerimden yaşlar dökülüyor.
Gözyaşlarımın altında bir Leyla ve bir Leyla daha.
Onlarca Leyla’dan hangisine ebemkuşağımdan bir çiçek uzatsam?
Ben yüzyıllar boyunca böyle bir anın ağırlığını taşıyormuşum gönlümde,
o zaman anlıyorum. Gecenin içine güneşten bir kız çocuğu doğuyor sayfaları
çevirdikçe. Yanlanan cigarami ıslatıyorum. Ah Leyla…
Ahmet ağabeyin susuzluğuna da gülümsedin mi böyle?
Çölünün en kuytu saatinde düşen damla gibi havadayken kurudun mu böyle yine?”