Sığınak – Erhan Altun

Kimileri entelektüel yaratıların bireylerin kendi
yeteneklerinin ve özgür iradelerinin eseri olduğunu
söylese de, ekonomik yaşamın koşullarının entelektüel
yaratıları da beleriliyor olması nedeniyle bireyler bir
zorunluluk olarak kendi sınıflarının çıkarları, onun
egemenliği için üretiyor olacaklardır. Kuşkusuz
entelektüel yaratılar yaratıcılarının kendi yeteneklerinin
eseridir.

Ve bütün yaratılarını kendi emeğiyle üretirler. Ancak bundan anlaşılması
gereken yaratıcının kendisini kuşatan koşullardan bağımsız olduğu anlamına ol-
madığı gibi, diğer sınıfların çıkarları ve egemenliği için de üretiyor olduğu an-
lamına da değildir. Kendileri ve sınıfı için kendi yetenekleri, ruh halleri ve
bilinçleriyle özgürce üretirler. Bu nedenle entelektüel üretim işçi sınıfının çıkar-
larına denk düşüyorsa, egemenliği için kullanılabiliyorsa devrimcidir.

Kapitalizmin doğuşundan bu yana burjuvazinin bütün entelektüel yaratıları
ve yaratıcılarını kendileri için kullanmaları, daha çok kazanmak, egemen olmak
ve egemenliklerini sürdürmek hedeflerinin gereğidir. Kendisi için entelektüel
yaratıların üretilmesi, kendisi için iyi olan bu yaratıların bütün sınıflar için iyi
ve kabul edilebilir hale getirilmesi yoluyla,işçi sınıfı kültürünün gelişmesinin
önünü kesmeyi, egemenliklerinin sürdürülebilir olmasını düşünmektedirler.

Ayrıca, kapitalist sistem ve dini referanslardan beslenen düşmanlıkların,
bağnaz şiddetin, katliamların ön aldığı koşullarda edebiyat sınıflar mücadelesin-
den bağımsız düşünülemeyeceği için, yeni insanı amaçlayan sınıf mücadelesinin
başarısının, barışı egemen kılacağını anlatmak görevini üstlenmek zorundadır.
Ezilenlerin özgürleşme kalkışmalarına, işçi sınıfının programının asıl anlamına
bağlı kalarak üretim yapılamıyorsa sistemi ve ondan beslenen bütün düşmanlık-
ları hedef almayan düzen içi entelektüel üretimlerle kelimenin doğru anlamıyla
“barış” mücadelesine katkı koymak bir yana, sınıf işbirliğine omuz vermekten
öte gidilmeyecek ve edebiyat, devlet ve kapitalist sistemden
bağımsızlaşamayacaktır.

Dolayısıyla, Romancı eserini yaratırken sınıflar mücadelesinden bağımsız
değildir. Ya egemen sınıflar için üretmek, ya da işçi sınıfı için üretmek zorun-
dadır.

Romanı yazarken elbette yaşamın çıplak resmi çekilecektir. Ancak bununla
sınırlı bir çalışma romancıdan beklenen görevin tam olarak yapılması anlamında
değildir.

Sistemin ağır işleyen yanlarını, olumsuzluklarını eleştiren bir roman ile el-
bette edebi bir üretim ortaya çıkabilir. Ancak sistemi eleştirmekle kalmayıp işçi
sınıfının çıkarlarına denk düşer biçimde çözüm yolunuda işlemiyorsa, O roman
işçi sınıfının kullanabileceği entelektüel bir üretim, sosyalist üretim değildir.